หญิงพิการ........จากเหยื่อสงคราม ***!

ช่วงอายุ ๒๔ นับเป็น "วัยทอง" ของหญิงสาวที่กำลังสดชื่นเปล่งปลั่ง เต็มไปด้วย "ความฝัน" และความหวังสวยหรูในชีวิต แต่สำหรับ สิบเอกแมรี เดย์จี วัย ๒๔ ปี กลับเป็นช่วง "ชีวิตมืด" อย่างเหลือเชื่อ ที่มีบททดสอบ....บทเรียนให้เธอต้องเรียนรู้มากมาย เมื่อเธอต้องกลายเป็น "หญิงพิการ" ที่สูญเสีย แขนทั้งสองข้างตั้งแต่ช่วงข้อศอกลงไป จากการปฏิบัติหน้าที่ "เก็บกู้วัตถุระเบิด" ในสมรภูมิสงครามที่อิรัก***!

สิบเอกแมรีเป็นหนึ่งในทหารหญิง สังกัดกรมสรรพาวุธที่ถูกส่งไปประจำการที่อิรัก มีหน้าที่เก็บกู้ระเบิด งานที่ดูไม่เสี่ยงอันตรายมากไปสำหรับทหารหญิง เนื่องจากไม่ใช่งานที่ต้องจับอาวุธไปสู้รบในสมรภูมิสงคราม แต่ถึงกระนั้น ก็มีทหารหญิงที่ต้อง "พิการ"จากการปฏิบัติหน้าที่นี้ทั้งในอิรักและอัฟกานิสถานราว ๒๐ คน และแมรีก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องกลายเป็นหญิงพิการ เมื่อเธอเข้าไปกู้วัตถุระเบิด เมื่อวันที่ ๔ พฤศจิกายน ปี ๒๕๕๐ ที่หน่วยลาดตระเวนไปพบ และขอให้ทหารหน่วยสรรพวุธไปช่วยกู้ ซึ่งแมรีถูกวัตถุระเบิด "ระเบิด" ใส่ตูมใหญ่ ทำให้เธอต้องเสียแขนไปอย่างที่เห็น

แม้จะได้รับรางวัลเพอร์เพิล ฮาร์ท (Purple Heart) เป็นเครื่องเชิดชูความกล้าหาญ กับการปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างสมเกียรติภูมิของทหาร แต่จะมีใครสักกี่คนที่รู้ว่า สภาพชีวิตของสิบเอกแมรีทุกวันนี้ แต่ละวันที่ผ่านไป เธอต้องอาศัยความกล้าและ "กำลังใจ" มากมายขนาดไหนในการใช้ชีวิตอยู่ ที่แม้แต่การกินข้าว อาบน้ำ ก็ดูเป็นเรื่องที่ทำได้ยากลำบากซะเหลือเกิน***!

ถ้าหากนึกไม่ออกก็ลองนึกภาพตัวคุณเองหากต้องตักอาหารใส่ปาก, แปรงฟัน, อาบน้ำ, เปิดตู้เย็น, ใส่เสื้อผ้า, เล่นคอมพิวเตอร์ โดยไม่มี "มือ" ทั้งสองข้างอย่างเธอดูสิ นอกจากนั้น เธอยังต้องเผชิญกับคำพูดพล่อยๆ จากคนแปลกหน้าที่ลอยลมมาเข้าหูบ่อยๆ เวลาออกไปนอกบ้านว่า "น่ากลัวจัง" เมื่อพวกนั้น เห็นสภาพร่างกายของเธอ "แรกๆ มันก็รู้สึกเจ็บปวดนะ แต่ต่อมามันก็ทำให้เรารู้สึกเศร้า" แมรีบอกกับนักข่าวที่ไปสัมภาษณ์เธอที่บ้านในเมืองซาน อันโตนิโอ มลรัฐเท็กซัส เมื่อต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา

แต่เป็นความเศร้าที่แมรีบอกว่า ไม่ได้เศร้า สงสารตัวเอง แต่เธอรู้สึกเศร้าใจที่เห็นผู้คนเหล่านั้นที่ใช้ชีวิตแบบปล่อยวัยหนุ่มสาว วันเวลา และโอกาสในชีวิตเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ "ฉันอายุ ๒๔ แต่ฉันก็รู้สึกว่า ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ และมีความสุชกับชีวิต"

ทั้งนี้หลังจาก เข้ารับการผ่าตัดและฝึกทำกายภาพบำบัดมากว่าปี ตอนนี้แม้แมรีจะพอช่วยเหลือตัวเองได้ อย่างเช่น สามารถใช้ข้อศอกทั้งสองช่วยจับแก้วน้ำยกดื่ม, สามารถใช้นิ้วเท้าจับเม้าส์คอมพิวเตอร์, เปลี่ยนช่องทีวีจากรีโมท คอนโทรล ขณะที่กำลังหัดใช้ข้อศอกจับปากกาเขียนหนังสือ แต่เธอก็ยังต้องพึ่งพา จาเรด ทิลเลอรี่ สามีวัยไล่เลี่ยกัน แถมยังเป็นทหารเหมือนกัน ที่เพิ่งแต่งงานร่วมชีวิตกันมาได้แค่ ๒ ปี ก็เกิดเรื่องร้าย แต่ทว่าเขากลับเป็น เพื่อนชีวิตที่คอยช่วยเหลือเธอได้มากมายไม่ว่าจะช่วยป้อนข้าว ช่วยแต่งหน้าให้เธอตามวิธีที่เธอบอก แล้วยังต้องช่วย "แปรงฟัน" ให้เธอทุกเช้า***!

"เขากลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแมรีที่เธอไม่สามารถทำได้ตอนนี้ ผมโคตรรักเขาสุดหัวใจ" ไมค์ จอห์นสัน พูดถึงลูกเขยที่พบรักกับลูกสาวตอนเรียนทหารด้วยกัน พอแต่งงานกันได้ไม่กี่ชั่วโมง ทั้งคู่ก็ถูกส่งตัวไปประจำการที่อิรัก แต่ทุกวันนี้ระหว่างที่แมรียังต้องฝึกทำกายภาพต่อไป เธอก็ได้สามีซึ่งตอนนี้เป็น ทหารกองหนุนมาอยู่คอยช่วยดูแลอยู่ที่บ้านของทั้งคู่ในเมืองซาน อันโตนิโอ ซึ่งทำให้จาเรดได้เรียนรู้ถึง " คุณค่า" ของสิ่งที่มีอยู่ แม้แต่ "นิ้วมือ" ว่า...

"คุณคงไม่เคยคิดเลยว่า นิ้วมือนั้นมีความสำคัญกับชีวิตเรามากขนาดไหน?" นอกจากนั้น จาเรดยังได้เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือคนพิการด้วยว่า "ถ้าผมเห็น เธอกำลังพยายามลองทำอะไร วิธีดีที่สุดคือ เดินหนี แล้วปล่อยให้เธอลองพยายามทำดู"

ส่วนแมรีก็เล่าว่า แม้จะเผชิญกับความสูญเสียอย่างยากจะทำใจ แต่เธอก็ยังรักอาชีพทหารและยังมี "ความหวัง" ว่า ชีวิตจะดีขึ้นเมื่อถึงวันที่เธอได้ "แขนเทียม" มาใส่ ซึ่งคงอีกไม่นาน

อะไรที่เกิดแล้วย่อมแก้ไขไม่ได้ แต่อะไรที่ยังไม่เกิดสามารถป้องกันได้ แม้แต่สงคราม ความรุนแรง ที่ไม่เคยให้อะไรดีๆ กับใคร นอกจากความทุกข์ทรมานทั้งร่างกาย และหัวใจอย่างเช่นชีวิตของแมรีที่แค่ "ภาพ" เหล่านี้ก็น่าจะทำให้หลายคนรู้ว่า มันยากลำบากเพียงไร?

(มติชนออนไลน์ ๑ ธ.ค. ๒๕๕๑)

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

พันตรีศิริชัย ทรัพย์ศิริ

นายกสมาคมคนพิการทางการเคลื่อนไหวสากล

โทร. 02-990-0331

http://www.apdi2002.com

http://www.youtube.com พิมพ์ apdi. หรือ สมาคมคนพิการ

0412510827