“สังคมไทยกับคนพิการ”

ถึงวันนี้สภาพสังคมไทยได้ถูกพัฒนาไปไกลเกือบเทียบเท่าประเทศที่พัฒนาแล้ว ความเสมอภาคของมนุษยชาติไม่ว่าเพศหญิงหรือชายมีสิทธิเสรีภาพตามกฎหมายกำหนดให้ปฏิบัติ ร่วมไปถึงคนพิการต่าง ๆ ในภาพรวมแล้วดูจะเป็นแรงขับเคลื่อนให้ประชาชนของประเทศนี้ได้ช่วยกันพัฒนาประเทศให้ก้าวเดินต่อไปได้ นั้นคือจุดประสงค์ของ องค์รวมของการพัฒนาประเทศ

แต่ความเลื่อมล้ำของสังคมไทยเดิม ๆ ก็ยังเกาะติดอยู่ในสังคมพื้นฐานไม่มีการเปลี่ยนแปลง ถึงแม้กฎหมายจะออกมาเพื่อเปิดทางให้กับกลุ่มคนพิการให้มีโอกาสในสังคมก็ตาม การปฏิบัติตามของหน่วยงานที่ต้องตอบสนองข้อกฎหมายที่ออกมาบังคับ แต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งที่คนพิการจะได้รับนั้นเป็นเพียงแค่กระแสเสียงของสังคมในช่วงนั้น ๆ  อย่างเช่นการจัดการประกวดสถานที่สำหรับคนพิการ แน่นอนกระแสสังคมพุ่งกระฉูด หน่วยงานต่างๆ  ที่ต้องการโชว์ผลงาน หรือต้องการประชาสัมพันธ์หน่วยงานของตนเองให้เป็นที่รู้จัก ก็เร่งระดมทรัพยากรที่มีอยู่ออกมาผลิตงานกัน สร้างความน่าชื่นชมกับคนที่พบเห็นว่าเป็นหน่วยงานที่เอื้อประโยชน์สำหรับคนพิการ ได้คะแนนเสียงไปจากหน่วยงานบังคับบัญชาไปเต็ม ๆ 

หรือหน่วยงานใดที่มีคนพิการอยู่ในการสถานประกอบการ ทางรัฐบาลก็จะลดหย่อนภาษีให้ ความรู้สึกที่คนพิการได้รับจากหน่วยงานนั้น ๆ ที่เขาได้รับเข้าไปทำงานก็เพื่อเป็นส่วนลดของสังคมเท่านั้นเองหรือ ภาระทางจิตใจ ความรู้สึกที่ได้รับจากการทำงาน ความเสมอภาค ความก้าวหน้าจากงานที่ทำนั้น มีสักกี่เปอร์เซ็นต์สำหรับคนพิการ  

เชื่อเถอะว่า ความมั่นคงของอาชีพคนพิการในประเทศไทย ให้ 1% ไม่เกินนี้สำหรับคนพิการที่ทำงานในภาครัฐ  การถูกบดบัง จากหัวหน้างานที่ไม่ได้มองที่ความรู้ความสามารถ  ด้วยเหตุผลหลักคือ “ความพิการ”  โอกาสเจริญทางอาชีพในภาครัฐฯ สำหรับคนพิการไม่มีเลย คนพิการที่ประสบผลสำเร็จในอาชีพการงาน น้อยมากที่จะมาจากหน่วยงานของรัฐฯ  นอกจากนั้นจะมาจากการประกอบอาชีพเป็นของตนเอง

หากเปรียบเสมือนคนพิการเป็นไม้บอนไซ แน่นอนไม้ชนิดนั้นถึงจะมีต้นกำเนิดที่เป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่มาก็ตาม จากสภาพที่เป็นอยู่ก็คือบอนไซ ถึงจะให้ลูกให้ผล ให้ดอกที่สวยงามได้ก็ตาม ผลสุดท้ายก็ต้องถูกตัดรากเพื่อให้การเจริญเติบโตได้เพียงแค่นั้น ถึงคุณจะเก่งปานเทพ  หรือระดับเซียน คุณก็จะถูกเก็บเอาไว้หลังสุดเสมอ

 การดูแลรักษาลดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย ก็เพื่อตอบสนองนโยบายรัฐฯ   ความเลื่อมล้ำของสังคมไทยในสมัยเดิมก็ยังมีให้เห็นไม่ได้ลบร้างจากหายไปไหน ถึงการพัฒนาประเทศจะอ้างอิงมาจากกฏหมายเพื่อเป็นเกาะกำบังให้กับคนพิการก็ตาม ทางออกที่ดีที่สุดของคนพิการก็คือ ประกอบอาชีพอิสระ อาชีพหลักที่สังคมมอบให้คนพิการก็คือการขาย “ลอตเตอรี่”  

รัฐฯ ทำทุกวิถีทางเพื่อเปิดช่องทางให้คนพิการ ทั้งสนับสนุนการศึกษา เครื่องอำนวยความสะดวก  การรักษาพยาบาล เงินกู้ยืมเพื่อให้การดำรงชีวิตของคนพิการอยู่ได้  สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งล่อใจ สำหรับคนพิการดูจะเป็นปัจจัยท้ายสุดของคนพิการต้องการ

สิ่งที่รัฐฯ มอบให้นั้นดูเพียงแค่ปัจจัยพื้นฐานที่คนพิการเขาจะนำไปใช้ประโยชน์ ไม่มีคนพิการคนไหนที่ต้องการที่จะพึ่งภาครัฐฯ ไปตลอดชีวิต  ปัจจัยหลักที่คนพิการต้องการในการดำรงชีวิตก็คือการมีอาชีพที่มั่นคง มีความเจริญก้าวหน้าในอาชีพการงาน พึ่งพาตนเองได้ สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้

แน่นอน ก็รัฐฯ จัดหาให้แล้วไง…นั้นก็คำตอบ แต่นั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่มั่นคงของคนพิการแต่อย่างใด  หากความเสมอภาคของสังคมไทยยังเป็นอย่างเช่นเดิม การพัฒนาของคนพิการรวมไปถึงประเทศก็จะเป็นเช่นเดิม ๆ เช่นกัน...

sudaidee.com  เขียนถึง.....หวัดดีจ้าดอทคอม... เลยนำมาลงให้อ่านดู.......

- - - - - - - - - - - - - - - - - -            

พันตรีศิริชัย    ทรัพย์ศิริ                             

นายกสมาคมคนพิการทางการเคลื่อนไหวสากล

โทร. 02-990-0331                   

http://www.apdi2002.com

http://www.youtube.com พิมพ์ apdi. หรือ สมาคมคนพิการ

1306520755