วันที่ ๕ ธันวาคมปีนี้ นอกจากเป็นวันพ่อแห่งชาติแล้ว ยังเป็นวันที่ในหลวงทรงมีพระชนมพรรษาครบ ๘๐ พรรษา"ตั้งแต่เกิดมา ถึงจะไม่มีโอกาสได้เห็นพระพักตร์ในหลวง แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความรัก ความ ยิ่งใหญ่ที่ท่านมีให้ประชาชนของท่าน" ไตรรงค์ แสนคำวัง อายุ ๑๘ ปี หนึ่งในสมาชิกศูนย์พัฒนาสมรรถภาพคนตาบอด สาขา มูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย ปากเกร็ด บอก ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อ ในหลวง จินตนาการของไตรรงค์...ในหลวงเป็นที่เคารพ ศรัทธาของคนไทยทุกคน แม้ตาจะบอด แต่หูของไตรรงค์ยังฟังข่าวสารได้ปกติ ข่าวสารที่ไตรรงค์ได้ คนไทยนับถือ ท่านเป็นพ่อหลวงของแผ่นดิน ท่านทำประโยชน์ให้แผ่นดินมากมายหลายอย่าง...ราษฎร มีเรื่องทุกข์ร้อน เรื่องอะไร ท่านก็เสด็จไปเยี่ยม ไปช่วยแก้ไขด้วยพระองค์เอง มีคนเคยถามว่า รักในหลวงแค่ไหน ไตรรงค์ตอบสั้นๆว่า... "รักมาก" เขารู้อยู่ในใจว่า คำว่ามาก...ของเรา...แค่ไหน ในหลวงเป็นพลังศรัทธา ทำให้ชีวิตที่ไม่สมบูรณ์เต็มร้อยของไตรรงค์ สู้ต่อไปได้

"ในหลวงพระชนมพรรษา ๘๐ พรรษาแล้ว ยังสามารถรักษาพระวรกาย ดูแลทุกข์สุขของ พสกนิกรไทยได้ต่อเนื่อง เรายังแข็งแรง มีปัญหาแค่สายตา...ทำไมจะสู้ต่อไปไม่ได้" ไตรรงค์ ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย เมื่อได้ข่าวทรงพระประชวร เมื่อสวดมนต์ทุกครั้ง ก็จะตั้งจิตอธิษฐานให้พ่อหลวงทรงหายประชวรไวๆ ทรงมีพระวรกายที่แข็งแรง ไม่ว่าชีวิตจะมีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้น ก็จะต่อสู้ต่อไป จะทำทุกวันให้ดีที่สุด เพื่อชีวิตที่มั่นคง พร้อมกับตั้งใจสร้างความดีถวายในหลวง ไตรรงค์เป็นชาวจังหวัดมหาสารคาม ตาบอดมาตั้งแต่กำเนิด ตอนเด็กๆรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า พอ โตขึ้นมาหน่อย ได้เข้าโรงเรียนสอนคนตาบอดที่ขอนแก่น ก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่าขึ้นมาบ้าง"เข้าโรงเรียนได้พักนึง ก็คิดแบบเด็กๆ อยากมีอนาคตที่ดี ตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ" แรกๆแม่ไม่ให้ไป เพราะเป็นห่วง ลูกตาบอดจะอยู่คนเดียวยังไง แต่ไตรรงค์มีความมุ่งมั่นมาก สุดท้าย...วันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๔๘ ก็ได้เข้ากรุงเทพฯ สมัครเรียน กศน.ที่ศูนย์พัฒนาสมรรถภาพคนตาบอด ปากเกร็ด ศูนย์แห่งนี้ ไม่เพียงสอนวิชาการ วิชาชีพ ยังสอนให้ผู้ที่พิการทางสายตาดำรงชีวิต อย่างพอเพียง พร้อมที่จะยืนอยู่ได้ในสังคมอย่างเข้มแข็ง หลักสู้ชีวิต ต้องสู้อยู่แล้ว...เกิดมาถ้าขี้เกียจก็จะไม่ได้อะไร พ่อหลวงของเราทำให้เราเห็น พระองค์ท่านทรงมีทุกสิ่งทุกอย่างครบสมบูรณ์ แต่ท่านก็ยังทำงาน "พระองค์ตื่นเช้า...สมาชิกในศูนย์ก็ตื่นแต่เช้า ทำกิจวัตรส่วนตัว ช่วยกันทำความสะอาด สร้างจิตใจที่เข้มแข็ง กล้าสู้แดด สู้ฝน อยู่กับธรรมชาติได้จริงๆ โดยที่ความพิการทางสายตา ไม่ใช่ปัญหา"

ไตรรงค์เรียนจบคอร์สนวดแผนไทยมาหลายเดือนแล้ว มีลูกค้าประจำพอควร ถ้าขยันจะมีรายได้ ้เดือนละ ๑๒,๐๐๐ บาท เดือนที่แล้ว...ว่าลูกค้าน้อยแล้ว ก็ยังมีรายได้เกือบ ๑๐,๐๐๐ บาท หักค่ากิน ค่าใช้จำเป็น ๔,๐๐๐ บาท ก็มีเงินเหลือเก็บไว้เป็นทุนสร้างอนาคต ไตรรงค์ ยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียง ใช้ในการดำเนินชีวิต ประหยัดรายจ่าย...ใช้อย่างพอเหมาะ ของใช้ที่ยังไม่ขาด ไม่พัง ยังใช้ได้ก็ใช้ต่อไป เงินทองหามาได้นิดเดียว ก็ต้องกินนิดเดียว ใช้แบบพอดีๆ ไม่ฟุ่มเฟือย วันพ่อปีนี้ก็เหมือนทุกๆปี ตั้งแต่จำความได้ ไตรรงค์ยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อบังเกิดเกล้า...สักครั้ง... พ่อแยกทางกับแม่ตั้งแต่ไตรรงค์อายุ ๓ ขวบ ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แต่ก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสรักที่คนรอบข้างมีให้ โดยเฉพาะยาย ที่คอยประคบประหงมดูแลไม่ห่างตัว ยายเล่าให้ฟัง แม่คลอดก่อนกำหนด ๖ เดือน เพราะอุบัติเหตุพลัดตกต้นไม้ ทำให้ท้องได้รับความ กระทบกระเทือน คลอดปลอดภัยแต่ต้องอยู่ในตู้อบ ๓ เดือน...แสงตู้อบทำให้ดวงตามีปัญหา ความทรงจำอันแม่นยำเหล่านี้ เป็นอดีตของไตรรงค์ ปัจจุบันกับอนาคต... ไตรรงค์จะพิสูจน์ ให้เห็นว่า แม้ร่างกายจะพิการ แต่เส้นทางชีวิตที่ไม่เป็นภาระให้ใครนั้น...สร้างได้ "วันที่ ๕ ธันวาคม คือ วันพ่อ ผมไม่ต้องการขออะไรจากพ่อ...นอกจากความคิดถึงพ่อ" ไตรรงค์ว่า“ได้ยินข่าวมาว่า...พ่อสบายดี ไม่ว่าพ่อจะไปอยู่กับใครที่ไหน ผมก็รักและเคารพ พ่อทุกวัน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากสัมผัส...ใบหน้าพ่อสักครั้ง”

บาทหลวงสมชาติ ผิวเกลี้ยง รองผู้อำนวยการศูนย์ฯ บอกว่า คนตาบอด สังคมสงสาร... ศูนย์ฯไม่ได้สอนให้เป็นคนน่าสงสาร แต่สอนให้เป็นคนน่าส่งเสริม "ถ้าสงสารก็หมายความว่าต้องเลี้ยงดูไปจนตาย ถึงเวลาหิวก็เคาะชาม มีคนเอาข้าวมาให้ก็กินเหมือนสุนัข แต่ถ้าสอนให้ลุกขึ้นมา แล้วก็ทำอะไรบางอย่างที่มีคุณค่า สร้างตัวเองด้วย หยาดเหงื่อแรงงาน เต็มความรู้ความสามารถของตัวเอง...สิ่งที่เกิดขึ้น คือ อุดมการณ์ในการดำรงชีวิต" สิ่งที่ทุกคนได้เรียนรู้โดยอัตโนมัติ...แนวทางเศรษฐกิจพอเพียงของพ่อหลวง ถูกถ่ายทอดไว้ใน ทุกกิจวัตรประจำวัน เริ่มตั้งแต่อาหารการกิน กินเหลือก็เทใส่ถังให้หมูกินต่อ หมูโตก็เอาเนื้อ เข้าครัว ใต้เล้าหมูมีบ่อปลา เศษอาหาร ขี้หมูก็เป็นอาหารของปลา พอปลาโตก็นำมาประกอบอาหาร กระทั่งน้ำในบ่อปลาก็สูบมารดต้นไม้ แนวทางเศรษฐกิจพอเพียง ไม่ได้หยุดอยู่แค่ทฤษฎี แต่พยายามสร้างให้คิดให้เป็น จัดการให้ได้ ที่สำคัญ...สภาพแวดล้อมรอบตัวต้องทำให้เกิดประโยชน์ให้มากที่สุด บางคนตาบอดตั้งแต่เกิด ไม่เคยปลูกต้นไม้ ก็ได้มาเรียนรู้ เตรียมดิน ปลูกด้วยมือของตัวเอง ถ้าไม่ทำ ก็คิดไม่ออกหรอกว่า ปลูกต้นไม้ทำยังไง

สำหรับคนตาบอดการเรียนรู้ คือ การเปิดโลก ความรู้จะช่วยในการแก้ปัญหา เปิดโลกกว้าง เป็นประตูไปสู่การหาประสบการณ์ งานใหม่ๆ ที่ชอบ หรืออยากจะทำ รวมไปถึงการสร้างครอบครัวที่มีหลักการ มีความคิด มีอุดมการณ์ ไม่ใช่ครอบครัวที่อยู่แบบตามยถากรรม พิกลพิการ ด้านความคิดและจิตใจ "บางคนอาจมองว่าคนพิการทางสายตาเป็นภาระของสังคม ความจริงไม่ใช่ ทุกคน เกือบทั้งหมดที่อยู่ในศูนย์แห่งนี้ ถูกปลูกฝังให้ยืนได้ด้วยตัวเอง"

ในวโรกาสพิเศษเฉลิมพระชนมพรรษา ๕ ธันวาคม วันพ่อแห่งชาติ และครบรอบ ๘๐ พรรษา ของในหลวง กิจกรรมที่ทำต่อเนื่องมากว่า ๑๐ ปี สมาชิกศูนย์ฯจะรวบรวมเงินจากการบริการ นวดแผนโบราณ นำไปช่วยเหลือผู้ที่ทุกข์ยากมากกว่า คนตาบอดมาตั้งแต่กำเนิด ไม่เคยเห็นในหลวง แต่ก็มีจินตนาการ พ่อหลวงของเขา คือ ผู้ให้ ผู้เสียสละ ผู้ทุ่มเทช่วยเหลือคนไทยทุกคน ถ้าเขามีโอกาสก็คิดว่าจะต้องทำอะไรบางอย่าง ให้แก่คนอื่นบ้าง กิจกรรมนี้...เป็นส่วนหนึ่งในการปลูกฝังเพื่อนำไปดำเนินชีวิตจริง นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมบริจาคเลือด สมาชิกที่พร้อมทั้งร่างกาย จิตใจ จะไปบริจาคถึงสภากาชาดไทย ๑ ปี จะบริจาคเลือด ๒ ครั้ง วันแม่ กับวันพ่อ ใครไม่ไปบริจาคเลือดก็ถางหญ้า กวาดเก็บใบไม้ ทำความสะอาดสถานที่สาธารณะละแวกใกล้ๆ ทั้งสองกิจกรรม เป็นการปลูกฝังคุณค่า สร้างคุณค่าให้กับตัวของเขาเอง...ปกติคนพิการคิดว่าตัวเองต้องรับอย่างเดียว ศูนย์มีหน้าที่จะต้องบอกให้รู้ว่าไม่ใช่ คนเราเกิดมา เพื่อรับ แล้วรับ เก็บกับเก็บก็คือของเสีย...ต้องปลดปล่อยความคิดแบบนี้ บาทหลวงสมชาติทิ้งท้ายให้คิดว่า "เมื่อเขาเป็นผู้ให้ ก็กลายเป็นคุณค่า ความสุขที่แท้จริงของเขาหลังจากรับแล้ว ก็คือการให้ ต่อยอดไปถึงการดำรงชีวิตต่อไปข้างหน้า เมื่อเจอคนที่ลำบาก ด้อยโอกาสมากกว่า ก็ยินดีที่จะช่วย" ( ไทยรัฐออนไลน์ ๔ ธค. ๒๕๕๐ )

พันตรีศิริชัย  ทรัพย์ศิริ

สมาคมคนพิการทางการเคลื่อนไหวสากล

www.waddeeja.com