ความสำคัญของการส่งเสริมการท่องเที่ยวที่ปราศจากอุปสรรคสำหรับคนทั้งมวล

                 โดยทั่วไป เส้นทางหลักของวิถีชีวิตคนไทยไม่แตกต่างกันนัก ไม่ว่าจะเป็นคนพิการหรือคนไม่พิการ กล่าวคือ เมื่อกำเนิดจากครรภ์มารดา และได้รับการเลี้ยงดูระยะหนึ่ง ทุกคนจะเข้าสู้ระบบการศึกษา เมื่อจบการศึกษาก็เข้าสู่ช่วงการประกอบอาชีพ อาจมีหรือไม่มีครอบครัว แล้วในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงปลายทางของชีวิตในฐานะผู้สูงอายุ

                 ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงใดของวิถีชีวิต สิ่งหนึ่งที่ทุกคนต้องการอย่างสม่ำเสมอระหว่างการดำเนินชีวิตประจำวัน คือ การพักผ่อน...พักกาย พักใจ พักสมอง พักงาน...ละทิ้งภาระในชีวิตประจำวันชั่วขณะหนึ่ง เพื่อเสริมสร้างพลังกาย ใจ และสมอง รวมทั้งประสบการณ์ชีวิตให้พร้อมที่จะก้าวย่างบนวิถีชีวิตต่อไปได้อย่างเข้มแข็งและมีความสุข

                 การพักผ่อนมีหลายรูปแบบ ทั้ง การดูโทรทัศน์ ร้องเพลง เล่นดนตรี ออกกำลังกาย เล่นกีฬา อ่านหนังสือ ฯลฯ รวมถึง “การท่องเที่ยว” ซึ่งนับได้ว่า “การท่องเที่ยว” เป็นการพักผ่อนและสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต ที่ได้รับความนิยมจากทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย เป็นอย่างมากเสมอมา

                     ดังคำกล่าวที่ว่า “เที่ยวไทยให้สนุก เติมความสุขให้ชีวิต”

                คนทุกกลุ่ม  ทั่วทุกภาคของประเทศไทยต่างมีความสุขสนุกสนานกับการท่องเที่ยวในหลากหลายมิติ ทั้งด้านธรรมชาติ ประวัติศาสตร์ โบราณคดี วัฒนธรรม วรรณกรรม  นิเวศน์วิทยา สถาปัตยกรรม สังคม และเศรษฐศาสตร์เป็นต้น

                อย่างไรก็ตาม คนบางกลุ่มมีข้อจำกัดในการท่องเที่ยวด้วยเหตุผลต่าง ๆ กัน ผู้สูงอายุ หญิงตั้งครรภ์ เด็ก และผู้มีสุขภาพไม่สมบูรณ์หรือบกพร่องทางสุขภาพ...ดูเหมือนจะมีข้อจำกัดหลักในการท่องเที่ยวลักษณะเดียวกัน นั่นคือ ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง มีกำลังวังชาน้อยกว่าวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่ทั่วไป และมีความยากลำบาก หรือความเชื่องช้าในการเคลื่อนไหวร่างกายโดยเฉพาะการนั่ง ยืน และเดิน

                ส่วนคนพิการมีข้อจำกัดอันเกิดจากความพิการ เช่น มองไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียง และเดินลำบาก หรือเดินไม่ได้เป็นต้น

                มีข้อน่าสังเกต ที่ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดอยู่เนืองๆว่าคนพิการ คือ “ผู้ป่วย” ซึ่งมีข้อจำกัดเรื่อง เป็นโรค และร่างกายไม่แข็งแรง อันที่จริง คนพิการส่วนใหญ่ซึ่งไม่อยู่ในภาวะเจ็บป่วย ย่อมไม่ใช่ “ผู้ป่วย” ไม่ได้เป็นโรคใดๆ และไม่ได้อ่อนแอนั่นคือ คนพิการเป็นนักท่องเที่ยวที่มีสุขภาพและร่างกายแข็งแรงไม่น้อยกว่าคนทั่วไป

                แต่..ไม่ว่าคนกลุ่มใดจะมีข้อจำกัดอย่างไร...ทุกคนมีสิทธิที่จะท่องเที่ยวได้อย่างเท่าเทียมกัน เนื่องจากทุกประเทศทั่วโลกที่ปกครองในระบบประชาธิปไตย “สังคมฐานสิทธิ”  ตระหนักดีว่าประชากรทุกคนมีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ และสิทธิเท่าเทียมกัน ดังที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 ระบุว่า

                “มาตรา 4 ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพ และความเสมอภาคของบุคคลย่อมได้รับความคุ้มครอง”

               “มาตรา 30 บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมายและได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายเท่าเทียมกัน

               ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน

                การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคล เพราะเหตุแห่งความแตกต่างในเรื่องของถิ่นกำเนิด เชื้อชาติ ภาษา เพศ อายุ ความพิการ สภาพทางกายหรือสุขภาพ สถานะของบุคคล ฐานะทางเศรษฐกิจหรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา การศึกษาอบรม หรือความคิดเห็นทางการเมืองอันไม่ขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ จะกระทำมิได้

                มาตราที่รัฐกำหนดขึ้นเพื่อขจัดอุปสรรค หรือส่งเสริมให้บุคคลสามารถใช้สิทธิ  และเสรีภาพได้เช่นเดียวกับบุคคลอื่น ย่อมไม่ถือเป็นการเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมตามวรรคสาม”

                นั่นหมายความว่า พลเมืองไทยทุกคนซึ่งได้ทำหน้าที่เสียภาษีให้กับรัฐไม่มากก็น้อยโดยเฉพาะภาษีมูลค่าเพิ่ม (Value Added Tax: VAT) จากการจับจ่ายซื้อของเพื่อการดำรงชีวิตประจำวันย่อมมีสิทธิเข้าถึงและใช้ประโยชน์จากบริการด้านการท่องเที่ยวและแหล่งท่องเที่ยวอย่างเท่าเทียมกันทุกคน

- - - - - - - - - - - - - - - - - -            

พันตรีศิริชัย ทรัพย์ศิริ                

นายกสมาคมคนพิการทางการเคลื่อนไหวสากล

โทร. 02-990-0331            

http://www.apdi2002.com

http://www.youtube.com พิมพ์ apdi. หรือ สมาคมคนพิการ

0303520755