โอกาสต่าง ๆ ที่คนพิการจะได้รับจากสังคม หรือนโยบายของรัฐบาลนั้น บางครั้งก็เป็นเพียงภาพลวงตา เมื่อโอกาสเอื้ออำนวยให้ทำไมคนพิการจะไม่ยื่นมือออกไปรับการบริการของรัฐ เช่นการบรับการบริการรักษา อุปกรณ์ช่วยเหลือต่าง ๆ เงินสนับสนุนการเลี้ยงชีพเป็นต้น ผมก็เป็นหนึ่งในกลุ่มของคนพิการที่ดีใจกับการสนับสนุนจากภาครัฐหนึ่งในนั้นก็คือคุณจาตุรนต์  ฉายแสง สมัยที่เป็นรัฐบาลได้ให้คนพิการเข้าไปทำงานในสำนักงานประกันสังคมถึง 40 คนทั่วประเทศ คนพิการหลาย ๆ คนก็มีโอกาสได้เข้าไปทำงานในหน่วยงานนี้ และหน่วยงานอื่นๆ ก็มีคนพิการทำอยู่บ้างประปราย แต่ก็ยังถูกมองว่าต้องจ้างไว้เพื่อแบ่งเบาภาระในเรื่องของภาษี หรือเพื่ออะไรอื่น ๆ ตามแต่พื้นฐานของคนที่จะคิด  โดยที่ไม่ได้มองที่ความรู้ความสามารถที่คนพิการจะทำได้ และทำได้ดีกว่าคนที่ พิการจิตใจเสียด้วยซ้ำ นี่แหละมั้งคุณภาพความคิดของคนในประเทศที่จะถูกมองว่ายังไม่เจริญทำเทียบกับประเทศอื่นที่เขาเจริญ และมีช่องทางให้สำหรับคนพิการได้เลือกมากกว่า

                ผมมีเรื่องที่จะเล่าให้เพื่อน ๆ ผู้พิการได้ฟังกันเพื่อที่เรา ๆ จะได้กระตุ้นให้ภาครัฐให้ความสำคัญกับกลุ่มคนพิการที่พร้อมจะเป็นอีกแรงหนึ่งที่ช่วยพัฒนาประเทศไทยได้ก้าวไปให้เท่าเทียมประเทศที่พัฒนาแล้วไม่ใช่ว่าเขาทำอะไรลงไปแล้วไม่ได้หันมองคนพิการเลย คนพิการต้องการก็ต้องเรียงร้อง เดินขบวนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เราต้องการทั้งครั้งอย่างนั้นหรือ

          ดีนะครับรัฐบาลใหม่ ๆ ที่ผ่าน ๆ มายังไม่ลืมกลุ่มคนพิการยังเปิดช่องทางให้คนพิการหลาย ๆ เรื่องด้วยกันที่เรื่องเงินทุนสนับสนุนการกู้ยืมเงินเพื่อมาประกอบอาชีพ เรื่องนี้เข้าประเดนครับ ผมหอบเอกสารต่าง ๆ ไปเสนอโปรเจ็กซ์กับธนาคารหนึ่งที่รัฐบาลสนับสนุนให้ผู้มีไอเดียต่าง ๆ  เพื่อกู้เงินมาประกอบอาชีพ โปรเจ็กซ์นี้ไม่ได้แค่เพิ่งคิดเท่านั้นที่ได้นำไปเสนอแต่เนื่องจากว่าได้ทำไว้ตลอดเวลา คือผมทำเองแต่ไม่ได้ลงทุนเองเท่านั้น ทั้งยอดขาย รายรับที่บริษัทจ่ายให้ ก็ถูกนำไปประกอบเพื่อให้ธนาคารแห่งนี้ได้มองถึงความเป็นได้ว่าเราจะไม่ทำให้หนี้ของเขาสูญไป หลักจากที่ได้คุยกันกับธนาคาร  (ผู้จัดการ)  คำถามที่ธนาคารได้ตอบกลับมาก็คือต้องการเงินเท่าไหร่ ผมตอบกลับไปว่า 100,000 พอครับ หลังจากนั้นสภาพของงานก็จะดูแลเรื่องเงินได้เดินต่อไปได้เอง นายธนาคารผู้นั้นย้อนคำถามกับมาอีกว่า แหม...ทำไมขอน้อยจัง...นึกว่าซัก 3,000,000-4,000,000 ผมยิ่งใจชื้นมากไปกว่าเดิมอีกด้วยความมั่นในเนื่องจาก ธนาคารแห่งนี้มาจากการผลักดันของรัฐบาล ผมก็นั่งยันแค่ 100,000 ก็พอ (จะให้ยืนยันก็คงไม่ได้เพราะเดินไม่ได้ครับ) ธนาคารก็ให้เตรียมเอกสารต่าง ๆ  ให้พร้อม คนค้ำประกันด้วยศักยภาพของหน่วยงานก็ใช้ ซี 7 คน ซี 8 อีก 1 คน อันที่จริงเขาบอกให้เอาแค่ ซี 5 เพียง 2 คนเท่าแต่กลัวธนาคารจะไม่มันใจผมก็เลยรบกวนหัวหน้ากับผู้ช่วยทั้ง 2 ท่านเป็นผู้คำประกัน  สลิปเงินเดือน, แผนที่บ้าน, และอะไรอื่น ๆ ที่เขาต้องการนั้นแหละครับใช้เวลาในการจัดเตรียมเอกสารอยู่ 2 วันเต็ม ๆ จากนั้นก็ไปธนาคารแห่งนี้อีกเป็นครั้งที่ 2 นับจากวันแรกที่ไป วันที่ 2 ก็ไปธนาคารก็ถามถึงการจัดจำหน่าย  (ผมทำหนังสือครับบอกกันตรง ๆ เลยนะครับ) ผมก็แจ้งไปตามตรงนั้นแหละผมมีสายส่งจัดจำหน่ายให้ เพียงแต่ผมพิมพ์เองเท่านั้นแหละ ส่วนแบ่งผมก็จะได้มากกว่าที่เขียนให้บริษัทขายแล้วแบ่งเปอร์เซ็นให้ ธนาคารก็ขอดูยอดขายอีกผมก็มาเตรียมหลักฐานของยอดขายให้ธนาคารอีกเป็นครั้งที่ 3 (เอ้อ...เริ่มจะท้อแล้วครับพี่น้อง) เมื่อได้ยอดขายครบตามที่ธนาคารต้องการอยากดูก็ไปธนาคารเป็นหนที่ 3 (หน้าจะผ่านใช่หรือเปล่าเมื่อได้ทุกอย่างครบแล้ว) ธนาคารต้องการสลิปเงินเดือนของผู้ค้ำประกันย้อนหลังอีก แม่เจ้า ซี8,ซี7 ครั้งที่ 4 ที่จะต้องไปขอสลิปเงินเดือนย้อนหลัง จะได้เงินมาลงทุนผมคิดเช่นนั้นวันเวลาสำหนับเตรียมเอกสาร 1 เดือนเต็ม ๆ ครับพี่น้องสำหรับคนพิการอย่างเรา ๆ เห็นจะได้ เมื่อได้เอกสารตามที่ธนาคารต้องการก็ไปธนาคารอีกครั้งที่ 5 ครับ เลขสวยครับเลข 5 ประหยัดไฟ เอกสารต่าง ๆ เท่า ๆ ที่เห็นรวมของเก่าตามที่เจ้าหน้าที่ของธนาคารยกออกมา ประมาณ เกือบ 100 แผ่นเห็นจะได้มั้งครับเพราะแฟ้มบวมเลย...ธนาคารดูๆ  เอกสารแล้วก็แจ้งกลับมาว่าเดี๋ยวธนาคารต้องตรวจสอบเครดิตต่าง ๆ ก่อนซัก 1 ถึง 2 อาทิตย์แล้วจะแจ้งให้ทราบนะ แล้วจะโทรกลับไปแจ้งให้มารับเงิน แหมแค่เตรียมเอกสารก็ล่อไปเกือบเดือน วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกครับรอธนาคารโทรกลับมาวันแล้ว วันสุรา (วันเหล่า) ก็ไม่เห็นจะโทรมา จะว่าโทรศัพท์ธนาคารเสียงก็ไม่หน้าจะใช่ ลองโทรไปสอบถามซิหว่า หน้าเริ่มด้าน (รัฐบาลเขาเปิดโอกาสให้นี่หว่า) ธนาคารก็รับสายครับพี่น้อง ก็ได้คำตอบว่าเคสของคุณยังไม่มีคนเคยทำเลย เดี๋ยวรอไปซักหน่อยนะครับ จะช่วยอธิบายให้ผู้ใหญ่ให้เข้าใจในเรื่องนี้...โอ๊ะ...แม่เจ้า....เป็นถึงผู้จัดการธนาคาร กะไอ้แค่กู้เงินมาพิมพ์หนังสือไม่มีความรู้เลยหรือไง

ไม่ให้กู้ก็บอกเท่านั้นแหละ  คิดเอาเองก็แล้วกันครับพี่น้องผู้พิการ เรื่องนี้สรุปว่าผมอยากจะกลับไปยังธนาคารแห่งนี้อีกเพื่อไปเอกสารกลับ...แต่หน้าผมมันบางเกินไปสำหรับธนาคารนี้ผมใช้เวลากับธนาคารแห่งนี้ไปราว ๆ  4-5 เดือนเพื่อหอบเอาความรู้ความสามารถไปพูดให้ธนาคารฟัง เพื่อจะกู้เงินมาลงทุนทำหนังสือ

                ยังครับ ยังไม่จบ ลองเปลี่ยนธนาคารใหม่ดูเห็นเขาบอกว่าง่าย ๆ  ไม่อยากลอง ไปคุยถึงเรื่องราวความเป็นไปได้ เหมือนธนาคารแรกเลย หาเอกสารอีกรอบ จะไปเอาของเก่าจากธนาคารแรกก็หน้าไม่ด้านพอ เตรียมเอกสารใหม่ ทุกอย่างพร้อมเอกเช่นเดิมครับพี่น้อง คราวนี้ ผู้จัดการมาหาถึงที่ทำงานเลยคุยเสียดิบดี ...จะส่งได้ซักเดือนละเท่าไหร่...ผู้จัดการถาม... ผมก็แจ้งไปตามเงื่อนไขธนาคารกำหนดไว้...เอางี้ก็แล้วกันหักจากบัญชีเงินเดือนก็แล้วกันจะได้สะดวก....ผู้ช่วยธนาคารว่าเช่นนั้น แหมงานดีทำไมมันรวดเร็วทันใจดีกว่าธนาคารแรกจัง วันนี้ผมก็กลับบ้านด้วยความปลื้มใจนิด ๆ ว่าเราจะได้เงินมาลงทุนแล้ว จะได้มีกิจการเป็นของตัวเองเอาไว้เลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่คนแก่...ก่อนที่นายธนาคารทั้ง 2 คนจะลากลับก็ได้ให้เบอร์โทรไว้ เพื่อที่ขาดเอกสารอะไรเขาจะได้โทรกลับมา หรือให้ผมโทรกลับไปสอบถามว่าผ่านหรือเปล่า ค่ำแล้วและก็แจ้งผ่านไปอย่างนี้ผมก็ยังไม่ได้โทรไปสอบถามนะครับเกือบเดือน เพื่อให้ธนาคารตรวจสอบเอกสาร เข้าเดือนที่ 2 แล้วครับ ลองโทรไปดูซิ ...โอ๊ะ...ผมต้องขอโทษด้วยครับ...ผมติดธุระที่ศาลเรื่องฟ้องลูกค้าเดี๋ยวผมจะรีบดำเนินการให้นะครับไม่ต้องกลัวครับ...นายธนาคารผู้นั้นตอบ...ผมก็รออีกเช่นเดิมครับพี่น้องเข้าเดือนที่ 3 แล้วสำหรับธนาคารนี้

                เดือนที่ 4 ก็ยังไม่โทรกลับมาแหะลองโทรไปซิหว่า ได้รับคำตอบว่าได้โอนเรื่องของผมไปให้อีกคนหนึ่งทำแล้ว ส่วนเจ้าต้นเรื่องก็ย้ายไปอยู่ธนาคารใหม่ ผมก็ลองโทรไปสอบถามถึงเรื่องที่ผมจะได้ทำเรื่องกู้เอาไว้ แม่เจ้า ได้รับคำตอบกลับมาว่าไม่ได้รับเรื่องนี้มาจากคนเดิมเลย ให้ผมลองไปช่วยค้น ผมก็ไปช่วยค้นหาเอกสารครับพี่น้องเพื่อจะได้เอาเงินมาลงทุนทำมาหากิน ได้ครับแต่ไม่ครบผมต้องไปหาเอกสารเพิ่มเติมอีก...สำหรับคนพิการอย่างเรา ๆ แล้วจะใช้บริหารของรัฐมันช่างโคตรยากเย็นแสนเข็นเช่นนี้ทั้ง 2 ธนาคารล่อไปเกือบปี กะอีแค่เงิน 100,000 บาท ธนาคารหลังนี้ ชื่อ “อ” ธนาคารแรกเป็นภาษาอังกฤษชื่อ “S” ผมผิดเองครับที่ผมพิการ  ถึงแม้ว่าจะมีความรู้กับความสามารถก็ตาม ฝากให้พี่น้องและพ้องเพื่อนผู้พิการต่าง ๆ  ช่วยกันกระตุ้น ผลักดันให้คนพิการได้ก้าวไปอยู่แถวหน้าให้เท่าเทียมกับกลุ่มคนที่พิการทางจิตใจ ที่เขียนมาก็เพื่อเป็นแรงกระตุ้นให้เพื่อน ๆ ผู้พิการได้ต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนตามกฏหมายได้กำหนดไว้ 23 ธันวาคม ไปเลือกตั้งกันนะครับไปเลือกพรรคที่เขาเรงเห็นศักยภาพของคนที่สมองกันนะครับ